Franse bazen en seizoenswerk

Het werkende leven is begonnen en oei wat valt dat soms zwaar. Op maandag 8 december gingen we allebei vol goede moed (en een beetje zenuwachtig) aan de slag bij onze nieuwe bazen. De eerste week was een inwerkweek. Het seizoen zou pas op zaterdag beginnen. Bij Marcel was er wel echt een inwerkprogramma aanwezig (dat dagelijks werd veranderd), maar de uitleg vond volledig plaats in het frans. Dan blijkt toch wel dat je met franse les in Nederland niet zo heel veel leert. Gelukkig wel aardige en gezellige collega's waarvan enkelen in de loop van de week meer Engels uit zichzelf gingen spreken. Bij mij was het in de skischool wel wat anders. Van mijn drie mede-secretaresses/receptionistes waren er twee die al veel ervaring hadden, en de ander was net als ik onbekend in het vakgebied. Ze zijn wel alle drie heel erg frans en ik dacht dat mijn frans ok was (in ieder geval op het gebied van begrijpen wat mensen zeggen), maar dat viel toch wel tegen als ze tegen elkaar begonnen te rebbelen. Daarbij is er bij de skischool sprake van een zeer ondoorzichtig reserveringsproces. Een deel gaat via internet, dat is nog te overzien. De rest komt binnen via telefoon, mail of fax. Meestal wordt dan vervolgens naar de persoon met de post een reserveringsformulier opgestuurd wat vervolgens (vaak half ingevuld) weer teruggestuurd wordt met de betaling. Pas als de betaling er is en alle gegevens (vele telefoontjes later) kan de reservering worden ingevoerd in de computer, waarna weer handmatig een bevestiging wordt verstuurd. Erg bureaucratisch, maar best aan te wennen als je het hele proces kent. Bij ons was echter de voorbereidingshectiek voor het nieuwe seizoen al in volle gang en dus vielen we ergens halverwege in (bij het versturen/ontvangen van de formulieren) en werd me pas op dag 3 duidelijk hoe het totale proces in elkaar zat. De inwerking was dus niet echt denderend en dan ook nog in een nieuwe taal. Om eerlijk te zijn dacht ik wel eens (en Mars trouwens ook): waar ben ik in hemelsnaam aan begonnen. 

Nu zijn we alweer meer dan een week in het seizoen en beginnen dingen op z'n plek te vallen, en worden ook de positieve dingen van het werk duidelijk. De zaterdag (zeker in schoolvakanties) is grote hectiek. Marcel staat in een klein filiaal met twee collega's. Ze kunnen ongeveer twee personen tegelijk van skis voorzien en dus als er een groep van 40 man aankomt, dan is de rij erg lang en de druk hoog. Het afstellen van skis en snowboards gaat wel al als een echte professional en zeker bij de niet-frans sprekende klanten zijn de collega's erg blij dat Marcel er is (Engels gaat velen toch nog wat moeizaam af). Het leuke van het werken in een skiwinkel is dat je gratis al het materiaal mag lenen om te proberen (en je familie ook). Dus vorige week dinsdag heeft Marcel op z'n dagje vrij de duurste skis in de collectie geprobeerd (de skileraren-ski). Nu is duidelijk waarom skileraren altijd zo mooi skiën, het is de ski die het hem doet! 

Bij de skischool is zaterdag ook een gekkenhuis. Lange rijen wachtende mensen. We zaten met z'n drieen en achter elkaar komen mensen lessen boeken voor de week. Dit zijn de personen die nog niet hadden gereserveerd vooraf. Het moeilijke is dat je constant in opperste concentratie (in een lawaaiige omgeving) moet luisteren naar mensen met allerlei verschillende franse accenten. Vervolgens alles op de goede manier moet inboeken anders schiet de baas uit zijn vel en ook nog moet zorgen dat je de goede leraar kiest, de creditcard wel teruggeeft, moeilijke vragen in het frans moet beantwoorden etc. Elke keer als een engels sprekend persoon kwam (niet zo vaak) die hoopvol vroeg of ik ook engels sprak kwam er weer een golf van opluchting. JA! even uitrusten. Maar het mooie van het werken bij de skischool is dat je buiten de weekenden om een middagpauze van twee uur hebt (of anderhalf) en een gratis skipas! Dus tijdens de lunch kun je lekker om uit te waaien wat afdalinkjes doen. Heerlijk om het hoofd weer leeg te krijgen. Al met al groeien we er dus wel in. Het was minder makkelijk dan verwacht, maar langzaam maar zeker worden de uitzonderingen (die zijn er vooral bij de skischool) in wat wel verkocht mag worden en wat niet duidelijker en wordt de sfeer en het gevoel beter.

Zelfs de omgang met de baas van de skischool gaat elke dag wat beter (met af en toe een dipje). Deze meneer (oud-skileraar met een grote snor) heeft namelijk wat moeilijke trekjes. In Frankrijk schijnt het nog af en toe zo te zijn dat de bazen echt nog baas zijn. Deze baas kan zonder dat je weet waarom uit zijn vel springen en moet altijd het laatste woord hebben. Marcels baas is daar een positieve uitzondering op. Ik heb mijn baas in de eerste week al schreeuwend aan mijn bureautje gehad omdat ik iets niet helemaal goed had begrepen (maar prima had opgelost, alleen niet op zijn manier) en dat heb ik ook bij andere collega's al zien gebeuren. De manier om ermee om te gaan is om veel vragen te stellen, het precies op de manier te doen die hij wil en hem altijd in zijn 'baas' rol te zetten. Dan blijft hij redelijk rustig en is ook zelfs echt vriendelijk. 

Nu twee daagjes vrij en dan weer vol goede moed op naar de volgende hectische dagen. In januari wordt het dan weer rustig, schijnt, en dat is al heel binnenkort. We zijn eigenlijk wel trots op onszelf dat het nu na twee weken al redelijk gesmeerd loopt en we zijn allebei onze proeftijd uit, dus we mogen als het goed is het hele seizoen blijven. Nu keihard werken aan beter (en makkelijker) frans spreken want dat maakt het leven toch wel een stukje relaxter.

Iedereen alvast fijne feestdagen een heel veel plezier met oud en nieuw en in het nieuwe jaar!